Ik voel tranen opkomen terwijl ik een intuïtieve wastekening maak voor een vrouw. Ik heb net de kleuren gekozen met mijn ogen gesloten. Roze, paars en geel. Het is 2013. Op de foto die ik van haar ontving, zie ik een mooie vrouw met zachte licht bruine ogen en een brede vriendelijke lach. Ze draagt een stoer grijs/bruin leren jasje en haar arm leunt nonchalant op een stoel of iets dergelijks. Kijkend naar de foto ervaar ik al emotie en voel haar zachte sprankelende energie. Terwijl ik mijn schildersijzer over het papier laat glijden voel ik de zwaarte van een geleden verdriet. Over verlies. Een soort van oerpijn. Ik rust even en kijk weer naar de vrouw. Het is een apart gevoel. Het blijft me verbazen hoe subtiel energie is. Ik haal mijn ijzer van het papier en kijk verbaasd naar wat er in de tekening is ontstaan. Zie ik dat goed? Ik zie een vrouw die een baby in de lucht houdt maar in hetzelfde beeld zie ik nóg een vrouw die hoogzwanger lijkt te zijn. Om haar heen zie ik twee wat oudere kinderen staan. Komt op me over als de leeftijd tussen de 6 en 8 jaar. Al deze kinderen lijken niet fysiek aanwezig te zijn in het leven van de vrouw waar ik deze tekening voor maak. Terwijl ik dat denk voel ik een steek in mijn onderbuik. Ik maak notities van mijn ervaring en koppel me even los van de tekening en de foto. Ik wil er graag even afstand van nemen omdat de emoties die ik ervaar best intens zijn. Toch blijft deze tekening me fascineren en ik neem hem mee naar de huiskamer en plaats hem op de boekenkast. Telkens als ik er langs loop blijf ik even staan. Het is net of deze tekening me roept. Ik draai hem regelmatig om. Dan weer ondersteboven en dan weer op de zijkanten. Steeds ervaar ik een gevoel van moederliefde. Een verlangende liefde, het hunkeren naar nieuw leven.
“Moet je eens kijken naar de tekening die ik vandaag heb gemaakt. Ik voel heel veel emotie en zie een vrouw die een baby in de lucht houdt. Het lijkt of ze de baby kust. En in hetzelfde plaatje zie ik een zwangere vrouw. Halflang haar, kijkend in de verte, met twee kinderen die haar vasthouden. Ik zette alleen maar het boutje één keer op papier. Jee, ik moet even bijkomen hoor. Wat een bijzondere emoties ervaar ik bij dit beeld. Zie jij het ook?” vraag ik aan mijn man. Hij knikt instemmend en kijkt me gefascineerd aan.
Het spel van combinaties
Juist het spel van de kleuren bepalen het plaatje. Het spel van licht en donker. Soms is er een afbeelding te zien die op een foto lijkt. Ik had al eens eerder voor iemand een tekening gemaakt waarin duidelijk een baarmoeder te zien was. Die tekening leek op een echo. Toen ze de tekening ontving zag ze dat direct en tijdens ons telefoongesprek vertelde ze me dat ze al jaren bezig waren met IVF maar helaas nog zonder resultaat. De hoop bleef. Ze vertelde me dat ze niet zwanger was dus bespraken we andere dingen die te maken konden hebben met dat wat er in de tekening getoond werd. Een paar weken later ontving ik een bericht dat ze wel degelijk zwanger was ten tijde van ons telefoongesprek maar dat ze het vruchtje toch had verloren. Dat zijn van die momenten dat ik me heel dankbaar voel dat ik dit ben gaan doen. Ik zag de tekeningen als boodschappers en niet als kunstwerken maar door de bijzondere boodschappen die ze dragen werden het vanzelf kunstwerken voor de persoon die geraakt was door de boodschap. Ik had er in die tijd geen verklaring voor hoe het toch mogelijk was dat ik hele delicate dingen kon vastleggen door middel van het over het papier laten “glijden” van het schildersijzer. Zo leerde ik om de dingen niet steeds te willen verklaren en gewoon te laten ontstaan.
Twijfels
Terug naar de moeder & kind tekening. Ik stuurde de tekening eerst via de mail en later per post. Nadat ik de duiding had verzonden merkte ik dat ik onzeker werd. Ik had mijn woorden zorgvuldig gekozen omdat ik niet wilde invullen. De ander laten ontdekken en daarop doorgaan vind ik als coach fijner. Het gaat tenslotte niet om mij maar om de ander. Toch ging ik twijfelen. Klopte het wel wat ik had ervaren? Voor mijn gevoel duurde het eeuwen voordat ik een reactie kreeg maar toen ik mijn mail nog eens opzocht tijdens het schrijven van deze blog, bleek dat helemaal niet zo te zijn. Ik herinner me dat moment nog heel goed dat ik zag dat de vrouw van de tekening me een mail had gestuurd. We zaten aan tafel met een kop koffie toen ik in de rechter bovenhoek van mijn laptop een melding zag dat er een mail binnen kwam en het enige dat ik zag was de afzender en de eerste zin: “Dank je wel voor jouw tekening en de duiding…..”
Mijn hart bonkte in mijn keel. Nu zou ze me vast gaan vertellen dat ik het helemaal bij het verkeerde eind had. Ik opende de mail en las verder.
“Het was voor mij een druk werkweekend vandaar nu pas mijn bedankje. Voor mijn gevoel moet ik jouw verhaal nog een paar keer lezen om goed tot me te laten doordringen maar gelijk na de 1e keer lezen heb ik het gevoel dat je mijn 3 ongeboren kinderen getekend hebt (zou dat kunnen ?). Ik ben namelijk 2x zwanger geweest waarvan één keer van een tweeling.
In jouw uitleg over de kleuren en de relatie daarin met mijn persoonlijkheid kan ik mij helemaal herkennen.
Heel bijzonder !! Eigenlijk ook in heel veel wat je daarna schrijft ook. Dank je wel voor dit mooie cadeau !!”
Emotie
Tranen liepen over mijn wangen. In die periode gebeurde er zoveel dat ik het soms zelf niet bij kon houden. Ik vroeg me dan ook nog steeds van alles af. Klopt het wel wat ik zie? Klopt het wel wat ik voel en hoor? Pas als ik dat allemaal had onderzocht en uitgefilterd dan schreef ik dat wat overbleef in een duiding. Ik realiseerde me vaak niet wat het effect van mijn boodschappen waren. Ik wilde het niet groter maken. Nederig blijven. Ik ging zelf nog door hele processen, dat ik dacht dat de tekeningen vast niet zo bijzonder waren. Toch wist ik dat ik niet zomaar die gevoelens kreeg, dat ik niet zomaar die bijzondere informatie ontving. Haar mail betekende heel veel voor me. Ik was niet gek! Mijn gevoel klopte. Ik had de energie opgepikt van een gebeurtenis die veel impact had gehad in het leven van die bijzondere vrouw waarvan de energie vrolijk en sprankelend voelde.
Dankbaarheid
Mijn tranen vertegenwoordigde allerlei gevoelens. Ik voelde me heel dankbaar voor de mail. Dankbaar dat ik door deze tekeningen te maken iets kon betekenen voor een ander. Dankbaar dat het gevoel van connectie met het goddelijke er ook echt was. Haar mailtje gaf me kracht om door te gaan. Met beide benen op de grond mezelf toe te staan om die bijzondere, maar o zo waardevolle, boodschappen te mogen doorgeven.
Toen ik besloot om blogs te gaan schrijven over mijn soms intense belevingen, kwam deze tekening ook direct in mijn gedachten en ik schreef haar.
Een herdenkingsteken van dierbaren
Ze antwoordde en bevestigde nogmaals haar woorden van haar eerste mail en voegde er dit nog aan toe: “De uitleg die bij de tekening zat was warm en voor mij ook duidelijk. De tekening heeft een prominente plek gekregen bij mij in huis – de plank waar foto’s staan van al mijn dierbaren – en voor mij is deze echt een herdenkingsteken geworden voor het stukje verlies. Een bijzonder cadeau die via via, we hebben elkaar gevonden via een Facebook actie waarin je iemand mocht “nomineren” om jouw tekening te ontvangen, op de juiste plek is beland”.
Ketting van Vriendschap
Hoe prachtig is dat?! Ze heeft zich vast nooit gerealiseerd hoe waardevol haar reactie voor mij in die tijd was. Het gaf me moed om door te gaan. Haar tekening staat inmiddels op mijn website in de carrousel van inzichtkaarten en ik ontvang regelmatig mooie lieve berichten van vrouwen die deze kaart hebben gekozen en hoe geraakt ze er door worden. De tekening was indertijd voor de Ketting van Vriendschap die ik op Facebook ben gestart. Dat deze tekening zelf een “ketting van vriendschap” zou creëren voor zoveel vrouwen, dat had ik nooit kunnen bedenken.
