appels

 

Dat soort mensen

Onlangs hebben we een prachtige tocht gefietst.
Vele kilometers door prachtige natuur.

Wij genieten altijd als er zo min mogelijk mensen zijn.
Dan verwonderen we ons over de schoonheid van deze planeet.

Ergens halverwege zagen we een prachtige boerderij met een terrasje.

De koeien liepen er gezellig omheen.
De kippen scharrelden om de tafeltjes.

En er zaten mensen.
Met kopjes koffie en boerencake.

Een mooi moment om even te rusten.

We stopten, bestelden koffie en genoten van het uitzicht over het land.
We bekeken de boerderij, zagen hoe de boer de koeien uit het weiland ophaalde en hoe er tientallen appels om een boom lagen die niet opgeraapt waren.

Wat een overvloed dachten wij en daarover ging ons gesprek.
Hoe vrijgevig de Aarde is, ondanks onze bemoeienis.
Ondanks het beter weten van de mens.

Die bemoeienis kan positief uitwerken.
Maar kan de Aarde ook schade toebrengen.

En toch herstelt ze elke keer weer.
Geeft ze weer overvloedig.

Op een bepaald moment was er een gesprek tussen de boerin en de mensen aan een tafeltje iets verderop.
Dat gesprek ging over ‘dat soort mensen’.

Er was een enorme verontwaardiging te horen en mijn oren spitsten zich zonder dat ik het in de gaten had.

De woorden die ik daarna hoorde zorgden ervoor dat ik moeite had om me te concentreren.
Om te genieten van het kopje koffie dat toch al iets lauw was.

Dat soort mensen, die geen afstand nemen, die geen mondkapje dragen, dat zijn de dommerds.
Die zijn schuldig aan deze hele toestand waar we in zitten.

Zo die kwam binnen zeg. Plotseling spraken ze tegen mij
Want ik ben blijkbaar zo’n soort mens.

Die graag dingen onderzoekt en niet zomaar klakkeloos alles aanneemt.
Het raakte me even.

Hoe makkelijk wij mensen een schuldige willen aanwijzen.
Het zit misschien wel in onze natuur.

Of is het iets dat wij geleerd hebben om te doen? Wordt dat bij ons gevoed?
Om in plaats van zelfonderzoek eerst iemand aan te wijzen die dit heeft gedaan?

We bleven zitten. Niet omdat ik het gesprek zo graag wilde horen maar om mijzelf te onderzoeken.

Woorden als onverantwoordelijk, dom en ‘wat is er nu zo moeilijk’ vlogen me om de oren.
En toen kwamen er ook nog voorbeelden wat ze allemaal gelezen en gehoord hadden.

Voorbeelden van familieleden, kennissen en vooral veel voorbeelden uit de media.
Schande over ‘dat soort mensen’!

In eerste instantie voelde ik me krimpen, wilde ik onzichtbaar zijn.
Toen kwam het rebelse deel van mij naar boven dat direct op wilde stappen.
Om vervolgens plaats te maken voor mijn filosofische deel, dat wil analyseren.
En zoals altijd komt dan de zachte kant, de ‘wow wat een interessant moment’ kant.

Doen wij dat niet allemaal heel snel?
De ander bestempelen als ‘dat soort mensen’?

Is dit dan niet een geweldige tijd om daarnaar te kijken en onze meningen wellicht te kunnen herzien?

Ik persoonlijk geloof erin, maar hey, bestempel me nu niet gelijk als ‘dat soort’ , dat juist deze tijd één groot reflectiemoment is. Een ‘wake up call’ is, een moment van resetten kan zijn.

Is het niet zo dat wij de Aarde enorm hebben uitgeput? Dat we de Aarde aan het tarten zijn geweest? Dat we verwachten dat ze maar blijft geven zonder enige consequentie?

Vanmorgen lag ik nog wat te soezen in mijn bed toen ik hier nog eens over nadacht.
We krijgen alles aangereikt waar we iets mee kunnen ….. als we dat willen natuurlijk.

Zo komt er een virus die de wereld kan veranderen.
In welke vorm dan ook.
Gecreëerd door de mens of niet.

Want laten we wel wezen.
Of dit nu in een lab is ontstaan.
Of dat het virus niet bestaat maar gebruikt wordt als manipulatie.
Of dit nu een grootschalig kindermisbruik-netwerk verdoezelt of juist aan het licht brengt.
Of dat we de Aarde zo hebben uitgeput dat ze nu zegt: Genoeg is genoeg!

We worden, of we het nu willen of niet, uitgenodigd of uitgedaagd, om onszelf te onderzoeken.

Leg jij wel eens de schuld bij iemand anders?
Vind jij dat de ander te nonchalant, te onverantwoordelijk, te lief, te agressief, te mooi, te lelijk is, en ga zo maar door

Volg jij het liefst de massa of pluis je liever zelf iets uit?

Het is een bijzondere tijd.

Een tijd waarin berichten, die mensen de mogelijkheid geven een andere kant te kunnen onderzoeken, worden weggehaald van internet.

En ons zo terugbrengt naar het weten van ons hart.

Terug naar stilte.
Contemplatie.
Connectie met onszelf.

Het zijn juist deze fiets- en wandeltochten waar ik zo van hou
Dat ik even rustig kan nadenken over mezelf en mijn rol die ik hier speel.

En heel eerlijk, ik voel me ‘een soort mens’ dat alles open bekijkt, die niets klakkeloos voor waar aanneemt en mijzelf onderzoek….

Dat brengt me weer terug naar die appelboom en zo komt ook nog even het waar of onware verhaal van Eva naar voren die de ‘verboden’ appel at en schuldig was…is het daar niet allemaal begonnen?

Juist nu worden we uitgedaagd om open te staan voor vele niveaus van waarheid om er zoveel mogelijk betekenis in te ontdekken voor onszelf.

Ik denk dat ik nog eens terugga om die appels te verzamelen