Vandaag is het dodenherdenking. Deze dag is altijd al speciaal voor me geweest omdat ik dan meer dan anders geconfronteerd word met het feit dat mijn oma en twee broers van mijn vader helaas de oorlog niet hebben overleefd. Mijn oma zat in het kamp Sobibor en Lucas (14) en Samson (11) zijn omgekomen in Auschwitz. Ik weet er niet veel van omdat bijna nooit werd gesproken over de oorlog en het effect daarvan. Wel heb ik de gevolgen ervaren van het verlies dat mijn vader en zijn andere broers, die het wel hebben overleefd, hebben geleden. Maar dat terzijde. Vanavond, realiseerde ik me meer dan anders, hoe fijn mensen het vinden om boodschap van een dierbare te ontdekken in de tekeningen die ik maak. Zodra iemand zich in een tekening laat zien en er herkenning beleefd wordt dan komt er iets tot stand dat ik niet makkelijk met woorden kan omschrijven. Het magische moment noem ik het voor mezelf.
Vorige week vroeg een cursist: je maakt zoveel mooie dingen mee waarom zet je dat niet eens op papier? Ik denk dat de mensen dat graag zouden willen lezen. Zij vond het bijzonder hoe ik tekeningen maak en dan de tekening coachend gebruik om de ander een stukje op weg te helpen. En inderdaad, ik zou er een boek over kunnen schrijven. Natuurlijk wil ik graag aan haar verzoek voldoen, niet zozeer het in een boek zetten maar soms iets delen in een blog bijvoorbeeld, maar welk doel zou het dienen, bedacht ik me vandaag. Het zijn immers heel persoonlijke verhalen en die kan ik omwille van privacy niet zomaar delen. En iets vertellen zonder de tekening te tonen zou niet samengaan omdat de tekening altijd de ingang is. Dus nee, het vertellen van gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden aan de hand van een bepaalde tekening, dat kan ik niet doen en is naar mijn idee ook niet nodig. Ieder mens is immers anders, iedereen volgt immers een ander pad en we hebben allemaal een andere achtergrond.
Tekeningen als poort
Wat ik zelf zo bijzonder vind aan de tekeningen is, dat ze voor mij als het ware als een soort poort werken. Ze geven de persoon waar hij voor gemaakt is precies dat wat nodig is voor dat specifieke moment. Het is een fractie van een seconde waarin iets gebeurt. Soms is er niet eens iets te zien maar vindt de informatieoverdracht van de boodschap toch in een nanoseconde plaats. Is dat niet bijzonder? Zo blijf ik me steeds verwonderen en dat is wat ik graag wil overbrengen in mijn trainingen die ik geef aan mensen die willen leren hoe zij dit zelf ook kunnen doen. Met een nuchtere blik naar een tekening kijken en je openstellen voor dat wat blootgelegd mag worden. Ik leer de cursisten graag op een integere manier tekeningen te duiden.
Krachttekeningen
Er zijn tekeningen bij die mij vaak pas na afloop doen beseffen hoe geweldig de boodschap is. Op het moment zelf doe ik ‘gewoon’ mijn werk en dan zie ik de tekening als ingang om de ander te helpen her-inneren. Ik zet bewust een streepje tussen de r en de i. Het opnieuw binnen brengen. Want zo zie ik het wastekenen. Her-inneren..opnieuw bewust worden van een verborgen deel. Soms laten de tekeningen zien waar de aandacht naar toe mag gaan. Dan is er bijna letterlijk een foto te zien van een dierbare. Dat hoeft niet altijd iemand te zijn die is overleden maar kan ook heel goed iemand zijn die nog leeft. Het feit dat deze persoon gezien wordt door mij of de cliënt , zegt dan iets. Soms ontrafelt de tekening een gebeurtenis die heel lang geleden heeft plaatsgevonden en waar de persoon waarvoor ik teken nog bewust of onbewust last van heeft. Er zijn zeker niet alleen trieste dingen te zien maar vaak ook krachtige eigenschappen van de persoon waar de tekening voor is. Alleen soms moet er eerst iets worden opgeruimd voordat het krachtdeel van de tekening naar voren mag komen. Tja, en dat is in een notendop wat ik doe met dit prachtige werk.
Intense tekeningen
Ik ben vanaf mijn geboorte hoogsensitief. Dat heeft me uiteindelijk veel gebracht maar dat is een aardige zoektocht geweest en dat is het soms nog. Heldervoelend zou ik het willen noemen. Wat ik altijd lastig heb gevonden is om alle dingen die ik voel of intuïtief doorkreeg onder woorden te brengen. Soms deed ik een poging om dat te delen maar vaak werd ik niet begrepen en ontstonden er lastige situaties omdat ik het verbaal niet goed uit kon leggen en zelf nog niet wist dat het ingegeven was. Ik deed er daardoor uiteindelijk niet veel mee totdat ik wastekeningen ging maken. De coachopleiding die ik heb gevolgd heeft de basis gelegd om mijn gevoelens uit te spreken en mijzelf serieus te nemen in wat ik allemaal intuïtief binnen kreeg. In eerste instantie lieten de tekeningen mijn eigen valkuilen duidelijk zien en zo kon ik helder zien welke stukken ik mocht helen. Het heeft mij mooie aanwijzingen gegeven die wil ik graag met de hele wereld wil delen.
Maar waarom dan coachen met Encaustic?
Ik geloof er met heel mijn hart en ziel in dat de boodschap uit de tekening nog meer effect heeft als ik de ander help deze te ont-dekken. Het puur weergeven wat ik zie en voel is een mooi begin en we komen écht tot de kern als de ander gaat meekijken, meevoelen en mee beleven. Door mijn gave kan ik direct merken wat er bij de ander gebeurt door verandering in de energie. In de basistraining besteed ik daar extra aandacht aan want het gaat erom dat de cursist zich open kan stellen om te ontvangen. Ook al betekent dit dat eigen stukken die zich laten zien, eerst opgelost moeten worden. Is een cursist bereid om dat te doen, dan gebeuren er mooie dingen.
Het is geen sprookje
Soms zijn mensen teleurgesteld dat in hun tekening geen overleden persoon te zien is. Gelukkig laat een tekening zich totaal niet sturen. Je krijgt precies wat je nodig hebt. Als we alleen maar tekeningen willen maken om boodschappen van een dierbare door te krijgen dan voelt dat voor mij te beperkend. Want we leven nu en er zijn genoeg aanwijzingen in de tekening te zien die de ander verder kan helpen. Soms is het nodig om een gebeurtenis uit het verleden omhoog te halen, dat gaat dan vaak om een gebeurtenis die een traumatisch effect heeft gehad op de persoon waar ik voor teken. De tekening helpt altijd. In het begin wilde ik ook graag mooie tekeningen maken maar dat heb ik helemaal los gelaten en hoe meer ik los laat hoe mooier de aanwijzingen zijn.
Ik begrijp heel goed dat we boodschappen verlangen van dierbaren die er niet meer zijn. Zo zat ik vandaag aan mijn oma te denken. En aan mijn andere oma’s die er niet meer zijn. Wat zouden ze me te vertellen hebben? En dan toch, geloof ik dat wij allemaal in staat zijn om onze eigen vragen te beantwoorden. Dat kan op heel veel verschillende manieren. Ik zoek de stilte op en laat mijn intuïtie stromen op papier. Dat past bij mij, wie ik ben en hoe ik leef maar het kan op heel veel andere manieren die evengoed waardevol zijn. En juist dat geef ik graag door aan cursisten die ‘In 4 stappen je Lifedesign met Encaustic‘ volgen.
Het leven is verwonderen
Elke dag verwonderen, dat doe ik met de tekeningen en ook zonder de tekeningen want het leven zelf is voor mij vooral verwondering.
Wil jij je ook verwonderen? Kom dan naar de eerstvolgende kennismakingsworkshop als je wilt ervaren wat een tekening jou te vertellen heeft. Dat verhaal kan als een echte bevrijding voelen.