Op het podium van je leven
Voordat ik het podium op ging, stond ik nog even alleen achter in de zaal. Het was voor het eerst dat ik een training gaf voor ongeveer 1000 mensen. Ik weet nog goed het moment dat ik zelf voor het eerst in die zaal zat. Ik luisterde toen naar een energieke mooie vrouw. De wijze waarop ze bewoog en sprak inspireerde me. Ze vertelde hoe ze dat had bereikt, over haar tocht er naar toe. Stilletjes hoopte ik dat ik ooit daar zou staan. Dat ik zou bruisen van energie en dat ik het verschil kon maken in het leven van mijzelf en anderen.
Ik dacht toen nog dat het me nooit zou lukken. Ik had meestal pech in mijn leven, vond ik. Ik bedacht me ook dat ik uit een achterstandspositie kwam en dat het me daardoor nooit zou lukken. In die tijd had ik een goede coach die me altijd wist te prikkelen om het beste uit mezelf te halen en zo spoorde hij me aan om met wensenlijstjes en soulcollages ® te werken.
Ik begon met kleine doelen stellen, zoals nieuwe dekbedden voor de kinderen. Ik was super gedreven om die doelen te halen. Ik vond dat ik het niet voor mezelf deed maar voor de kinderen. Zij hadden recht op een leven vol mogelijkheden en ik vond toen dat ik daar verantwoordelijk voor was. Door steeds nieuwe lijstjes te maken en de oude niet weg te gooien, gaf ik mezelf nieuwe doelen en door steeds op de oude lijstjes te kijken wat al was afgevinkt, voelde ik me gesterkt om door te gaan.
Ik werkte dag en nacht, stopte al het geld weer terug in mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik werd steeds vrolijker en meer gedreven en begon te geloven dat het ook mij zou kunnen lukken. Wat ik toen nog niet in de gaten had was dat ik een enorme aanslag pleegde op mijn lichaam. Zorgen voor mijn 3 kinderen, sporten en werken. Op die bewuste dag dat ik daar achter in die zaal stond besefte ik dat ik weer iets kon afvinken van mijn lijstje. De bedoeling was dat ik even kort mijn eigen verhaal zou vertellen om me vervolgens te richten op het doorgeven van de lesstof via een PowerPoint presentatie.
Schijnwerpers
Voor het eerst mocht ik ervaren hoe het was om schijnwerpers op me gericht te voelen. Met sprankelende opzwepende muziek liep ik tussen de klappende mensen door richting het podium. Behalve het korte stukje introductie van mijzelf was er niets van mij bij. Ik was meer een soort van presentatrice die een lesje opdreunde. Dacht ik zelf. Toen het klaar was en ik het podium afliep zag ik mensen met bewonderende blikken naar me kijken. Ze waren onder de indruk, juist door mijn introductie.
Waarschijnlijk dachten zij het zelfde zoals ik dat in het begin ook had gedaan. Ik vond het applaus heel ongemakkelijk en ik liep wat verlegen de zaal uit. Toen naderhand mensen naar me toe kwamen om te vragen hoe ik dat had gedaan werd ik zelfs zenuwachtig.
Voor mij was doorzetten en ergens voor gaan normaal. Door mij op een bepaald voetstuk te zetten werd ik elke dag onzekerder, zo erg zelfs dat ik er minder door ging presteren en nauwelijks nog omzetten haalde. Dat ging op een bepaald moment zelfs zover dat ik het gevoel had dat ik het blijkbaar niet verdiende.
Een moeizaam proces volgde. Zonder het te beseffen had ik de schijnwerpers op mezelf gericht en kwam ik erachter dat ik niet durfde te zeggen: “Hier ben ik en ik ben trots op de wijze waarop ik hier gekomen ben”.
Nee, in plaats daarvan gaf ik steeds de eer aan de mensen om me heen. Ik zag mijn eigen kwaliteiten niet en als ik met iemand ging samenwerken dan was ik degene die dankbaar was om met die ander te mogen samenwerken. Ik had niet in de gaten dat mijn gedrevenheid en enthousiasme vaak een reden was om mij uit te nodigen om samen te werken met als doel hun eigen zichtbaarheid te vergroten. Als dat doel bereikt was dan verslapte hun energie. Ik voelde me dan niet gerespecteerd. Interessant patroon, niet?
Verslaving
Het was bijna een verslaving dat ik anderen nodig had om mijzelf te ervaren. Tot het moment dat ik besefte dat ik niet meer iemand wilde zijn die niet écht was. Ik probeerde alle ballen in de lucht te houden, vond dat ik er mooi slank en een tikkeltje mysterieus uit moest zien en het allerbelangrijkste, ik moest mijn eigen gezin kunnen onderhouden. Het resultaat was een mooie vrouw in een slank lijf maar met de energie van een bouwvakker. Mijn Yin en Yang waren totaal niet in balans. En waarvoor deed ik het? Om gezien te worden. Maar zag ik mijzelf? Totaal niet. Ik wilde mezelf kneden tot een product waarvan ik dacht dat anderen dat mooi zouden vinden.
Ik sprak niet over mijn trauma’s, ik sprak niet over mijn verdriet. Ik was het perfecte voorbeeld van hoe iemand eruit zag die als een leeg omhulsel in de wereld stond.
Maskers af
Stap voor stap ont-dekte ik de vrouw achter het masker. Er ontstond een open, eerlijke en integere manier van kijken naar mezelf. Het is een proces van jaren geweest. Steeds meer naar authenticiteit. Niet meer willen meedoen met de massa. De lijstjes bleven wel. Ik stelde nieuwe doelen. Doelen die niet meer over het behalen van materiële zaken gingen, maar over werkelijk Zijn in alle vormen.
De lijstjes hebben me altijd geholpen om overzicht te houden. Ik krijg zoveel indrukken binnen en een eeuwige stroom aan informatie en ideeën dat de lijstjes absoluut noodzakelijk zijn om een beetje overzicht te houden. Ik voel me dankbaar dat ik vanaf die tijd steeds verder ben gaan onderzoeken. De beelden en geluiden die ik in mijn hoofd hoorde negeerde ik niet langer. Ik vond mezelf niet meer apart. Wel heel apart maar niet in de negatieve zin. Ik begon van mezelf te genieten. Was ontroerd over mijn ontdekkingen. Steeds een laagje dieper, steeds meer het loslaten van vaste uitspraken en patronen. Mijn eigen ontdekkingen doen op spiritueel gebied. Ik las veel boeken over verschillende stromingen en haalde er uit wat voor mij als waarheid voelde.
Wat ik zie gebeuren bij verschillende spirituele stromingen is dat ze soms star vasthouden aan hun eigen ontdekkingen en toch vaak in discussie gaan over wat waar en niet waar is. Dat is niet veel anders dan hoe het bij de meeste grote geloofsovertuigingen gaat.
Wij zijn uniek
Ieder mens is uniek. Ik geloof dat iedereen zijn eigen script heeft bepaald. Zo kunnen we nooit voor een ander bepalen of er een andere weg gevolgd moet worden. We weten nauwelijks ons eigen script, laat staan dat voor een ander. Het enige dat we kunnen doen is bij onszelf terug naar binnen gaan. Ons alleen bemoeien met wat wij hier willen ervaren. Als coach handel ik in mijn praktijk dan ook naar deze visie. Mijn weg is voor mij de juiste. De weg die een cliënt gaat is voor die cliënt de juiste. De cliënt komt bij mij om iets helder te krijgen over het pad dat bewandeld wordt en ik laat het licht daarop schijnen. Niets meer en niets minder. Dat het dan vaak een magisch proces wordt, zie ik als iets vanzelfsprekend en daar geniet ik enorm van.
Ontdek je eigen diepte
Als ik naar mijn eigen leven kijk dan is de rode draad voor mij, het pad van bezieling. Hoe meer ik laat gaan, hoe meer ik speel, hoe intenser de boodschap. En soms luister ik niet, daar kom ik dan vanzelf achter. Het leven geeft me altijd dat wat nodig is om te verstillen.
Door de wastekeningen ben ik helderder gaan zien, door mezelf toe te staan om verder te onderzoeken door bijvoorbeeld te gaan schilderen ervaar ik nieuwe diepten, nieuwe informatie en nieuwe processen. Zo werkt het bij mij en zo nodig ik anderen uit om vooral dicht bij zichzelf te blijven. Een ander leeft jouw leven niet, een ander kan je dus ook niet adviseren hoe je dat moet doen. De ander kan je wel aanreikingen doen en jij mag bepalen of je er iets mee wilt doen. Zo gaat dat ook in de Online training die ik heb ontwikkeld. Jezelf coachen aan de hand van wastekeningen is een heel mooi en bijzonder proces.
Op het podium van jouw leven
Door jaren geleden op dat podium te hebben gestaan en te hebben ervaren hoe het is om daar te staan zonder stralend mijn eigen plek in te nemen, zonder liefde voor mezelf, ben ik me gaan realiseren dat alleen plaatsnemen op een podium iets leegs is als je je niet bewust bent van jezelf. Toch had ik die ervaring niet willen missen want juist door dat te ervaren kreeg ik nieuwe inzichten. Zo zijn alle ervaringen in ons leven waardevol, ongeacht de inhoud. Nu geef ik het hele jaar door trainingen aan kleine groepjes, vaak vrouwen en samen gaan we op ontdekkingsreis. Open, eerlijk en integer vanuit respect en vertrouwen.
De wastekening die ik ‘Stap op je Podium’ noem
