You’ve got the power
“Hoe kom ik weer bij mijn eigen kracht?” vraagt een deelneemster op één van de onlangs gehouden ‘Jouw Innerlijke kracht’ dagen. Dat is voor iedereen anders maar misschien kan ik je vertellen hoe ik dat heb gedaan? “Ja, graag” zegt ze en kijkt me hoopvol aan. Ze hoopt dat ik het verlossende antwoord ga geven. Dat ik haar de sleutel aanreik zodat ze deze alleen nog in het slot hoeft te steken en om te draaien om dan vervolgens in een hele nieuwe wereld te kunnen stappen.
Het verdriet in de ogen van de vrouwen die ik ontmoet, herken ik. Zo’n 15 jaar geleden dacht ik precies hetzelfde. Ik voelde wel dat er iets ‘groots’ in mij zat maar ik kwam er niet bij. Het voelde alsof ik in de diepte van de zee zwom, maar niet de kracht had om naar boven te zwemmen voor die levensreddende hap lucht. De adem van het leven durfde ik niet diep in mij te laten dalen. Ik was bang voor die kracht, bang voor mijn eigen grootsheid. Bovendien was ik van mening dat niemand op mij zat te wachten. Tenminste dat was op de momenten dat ik depressief was door gebeurtenissen uit mijn leven. Gedachten als: “Als ik maar een goede basis had gehad dan was ik nu sterker” of “Als mij maar niet zo jong het vertrouwen in de mensen, vooral mannen, was afgenomen dan”…en zo gingen mijn gedachten maar door. Totdat iemand mij een ‘wake up call’ bezorgde door mij te confronteren met mijn eigen gedrag. Mijn herhalende patronen. Ik werkte keihard, vond dat ik me moest bewijzen en lachte ogenschijnlijk het leven tegemoet. Na een aantal weken pieken kwam er altijd een diep dal moment. Maar met al mijn kracht verzette ik me daartegen en zorgde ervoor dat ik er niet te lang in zou blijven hangen. Dan zou ik anderen maar tot last zijn. Bovendien hadden mijn kinderen mij nodig. Ik schoof dan die gevoelens van mislukking (na een paar uur mezelf vreselijk zielig vinden) aan de kant. Vervolgens ging ik dan meestal na een nacht slapen weer met frisse moed door op de oude wijze.
Mensen om me heen prezen mijn doorzettingsvermogen. Ik sprak redelijk gemakkelijk een zaal met een paar honderd mensen toe en dan stonden mensen na afloop in een rij om vragen te stellen. Alles ging op de automatische piloot tot het moment dat ik het podium afliep en ik de lachende gezichten zag van de mensen die me wilde complimenteren of even een vraag wilde stellen. Het liefst wilde ik dan wegduiken. Ik voelde geen trots en ik vond het zeker geen prestatie.
Ik liet dus mijn innerlijke kracht regelmatig zien door dingen te doen die anderen niet zo snel zouden durven, maar op het moment dat ik benaderd werd kroop ik in mijn schulp. Zo saboteerde ik ook mijn eigen succes. Eerst keihard werken om iets te bereiken en als dat was gelukt, dan durfde ik niet door te pakken. Opgevoed met het idee van schaarste waar ik stellig in geloofde. Het dubbeltje dat nooit een kwartje kon worden. Ik moest vooral niet denken dat ik iets zou kunnen toevoegen aan het leven van de ander, vond ik zelf.
Toch, door telkens precies de juiste mensen op mijn pad te ontmoeten die mij een spiegel voorhielden, begon ik naar mijn eigen gedrag te kijken. Dat was niet altijd eenvoudig. Zien betekent namelijk nog niet dat ik wist wat ik er aan zou kunnen veranderen. Maar elke keer kwam ik een stapje dichter bij mezelf. En gaandeweg de jaren begon ik in mijzelf te geloven. Begon ik te merken dat die kracht die ik soms voelde er ook daadwerkelijk was. En niet met de bedoeling om haar verborgen te laten blijven. Daar mocht ik op vertrouwen en daar mocht ik iets mee doen. Ik realiseerde me dat mijn perceptie van de werkelijkheid niet altijd juist was. Ik zag ook dat ik vanuit die perceptie beslissingen nam die ervoor zorgden dat ik in het zelfde cirkeltje bleef ronddraaien.
Juist mezelf de tijd geven om te aanschouwen en stap voor stap te veranderen, dat heeft me bij mijn innerlijke kracht gebracht. Het is nu een weten geworden dat ik de wereld iets unieks te brengen heb. “Net als jij” zei ik tegen de lieve vrouw die tegenover me stond. Tranen liepen over haar wangen. Ze herkende haar gedrag in mijn verhaal. Meer woorden waren niet nodig. ‘Wil jij dan mijn spiegel zijn?’ vroeg ze, haar ogen naar me opslaand op een gracieuze wijze die al haar kracht tentoon spreidde. Natuurlijk lieverd en samen liepen we zwijgend door de tuin ……Het zaadje was geplant en mocht nu in alle rust gaan groeien