Vanmorgen zocht ik in een paar dozen op zolder naar de geboortegegevens van mijn kinderen. Ik was op zoek naar de exacte geboortetijd. Je kent dat wel, je zoekt iets in die dozen die niet heel vaak van zijn plaats komen en beland dan van het één in het ander. Zo kwamen alle geboortefoto’s aan me voorbij van mijn jongste. Mijn vriendin heeft die prachtige foto’s gemaakt. Voor mijn kinderen te bloederig om in een album te zetten, zeggen ze, maar ik waan me weer terug naar dat moment van zijn geboorte. In welke omstandigheden ik toen was en hoe ik me op dat moment voelde. Het is niet moeilijk om aan de hand van een foto weer helemaal terug in de tijd te dwalen. Zo doe ik dat ook vaak bij persoonlijke consulten waar mensen een foto van een dierbare meenemen. Ik bekeek de andere foto’s. Mijn dochter, altijd zo ontzettend vrolijk. Elke dag was en is nog steeds een feest voor haar. Wat is dat genieten zeg om die foto’s even door te kijken. Ik kwam nog een krantenartikel tegen van de school van mijn oudste zoon waar hij netjes in de schoolbanken zit. Wat een lief koppie. De liefde die ik voor mijn kinderen voel gaat als een warme golf door mijn lijf. Wat voel ik me dankbaar dat ik vol overgave van mijn kinderen kan houden en ze niet verstik in hun ontwikkeling door oude angsten van mijzelf te projecteren. Dat is niet altijd zo geweest. Er is een periode geweest toen ze heel klein waren dat ik bang was dat ik geen goede moeder was of kon zijn. Zij hadden recht op het allerbeste en de allerliefste moeder, maar kon ik ze dat geven? Ik twijfelde daar in die tijd wel eens over.
De spiegel
Toen ik verder keek in de foto’s kwam ik een foto tegen die ik ooit van een goede vriend kreeg. Hij had deze foto gemaakt op één van zijn verre reizen. Het was van een meisje achter prikkeldraad. Het is de foto die je hieronder ziet. Deze foto heb ik heel lang in mijn slaapkamer gehad in de tijd dat ik mijn gekwetste innerlijk kind aan het helen was. Dat had ik toen zelf niet in de gaten. Er was een enorme aantrekkingskracht naar dit meisje achter prikkeldraad. Of ze nu wel of niet gevangen zat was eigenlijk niet aan de orde. Dit beeld bracht me direct terug naar mijn eigen ‘gevangenschap’. Het geheim dat ik met me meedroeg voelde alsof ik gevangen was. Dat is nu al weer zoveel jaren geleden, maar toch, toen ik deze foto weer zag, kwamen de herinneringen aan dat gevoel direct weer terug. Het mooie is dat ik nu kan observeren en dat ik me realiseer dat ik niets meer ervaar van die energie van toen, in mijn huidige leven. Als er soms wel eens iets binnensluipt dan loop ik mijn ‘riedeltje’ af. Het riedeltje noem ik het maar, want het gaat allemaal heel snel. Zodra ik mijzelf een aantal controlevragen stel zoals: klopt het gevoel dat ik nu ervaar? Is dit gevoel van mij? Is het werkelijk waar? Dan kom ik al heel snel terug naar het huidige moment. En dan weet ik direct dat ik even een oude energie heb opgepikt. Is dat dan slecht, zou je je af kunnen vragen? Nee natuurlijk niet. Het is juist mooi om te reflecteren en je te realiseren dat dat wat er was, er nu niet meer is.
Gevangenschap
Naar aanleiding van mijn vorige blog heb ik enorm veel reacties ontvangen. Er zijn zoveel vrouwen die zich gevangen hebben gevoeld in hun jeugd of zelfs nu nog terwijl ze volwassen zijn. Als we niets doen om het gevoel van gevangenschap te helen of er inzicht over te krijgen dan is de kans groot dat er herhaalpatronen komen en steeds weer die situaties aantrekt, die vertrouwd zijn. Dat zijn ook situaties van misbruik. En dan heb ik het niet alleen over seksueel misbruik maar op allerlei gebied. De grote vraag is dan vaak: “wanneer stopt het?” “Wanneer neem ik een beslissing om het een halt toe te roepen?”.
Ogenschijnlijke gevangenschap
En als je dan naar de foto bovenaan deze blog kijkt, dan zie je een prachtige vrouw met hele mooie heldere ogen die een sluier draagt. Heel veel mensen vinden dat het dragen van een sluier per definitie betekent dat een vrouw dan gevangen zou zitten. Toch voel ik dat bij deze vrouw helemaal niet. Ze draagt de sluier met zoveel gratie dat er totaal geen gevangenschap te voelen is. En dan nog iets, lopen er niet heel veel vrouwen rond die geen sluier dragen, maar die zich toch gevangen voelen? En niet in alle gevallen gevangen door de wil van een ander maar gevangen in zichzelf.
Als coach belicht ik altijd alle kanten van een situatie. We zijn geneigd om allerlei verhalen te vertellen over hoe we ons voelen maar in feite zou dat een sluier kunnen zijn dat opgeworpen wordt om de ware gevoelens te verdoezelen. Vrijheid ervaar je van binnen. Vrijheid is, dat je volledig jezelf kunt zijn en dat je al je unieke kwaliteiten ont-dekt zodat je met die kwaliteiten de wereld kunt veroveren. Jouw wereld, jouw binnenwereld en de wereld om je heen.
Ik zou vandaag eigenlijk tijd besteden aan speciale dag die Marja Rosbergen en ik organiseren op 2 oktober. Deze dag is het gevolg van de vele reacties die ik heb mogen ontvangen. Dat ik door de foto’s werd afgeleid maakt dat ik nog meer zin heb in deze dag. Het voelt voor mij enorm waardevol om andere vrouwen een stuk op weg te helpen naar die innerlijke kracht. In mijn eigen proces heb ik me regelmatig even laten leiden. Dat gun ik alle vrouwen. Deze dag hebben we als thema meegegeven: “Jouw innerlijke kracht dag”.
Binnenkort verschijnt er meer informatie over deze dag op de site en in de komende nieuwsbrieven. Wil je op de hoogte blijven? meld je dan aan voor de nieuwsbrief.
Hoe ziet jouw vrijheid eruit? Herken je iets van jezelf in deze twee foto’s?
