Ik kijk in de camera. Niet mijn eigen camera maar van de vrouw die me filmt. Zo apart dat ik geen angst voel voor die camera. Ik voel alleen de passie voor mijn vak. Dat komt door de vrouw achter de camera, Evelien van It’smooving AV Productions. Ik kijk in haar geïnteresseerde, gevoelige ogen en voel dan ook hààr passie voor hààr vak. Het is zo ontzettend waardevol wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt vanaf het eerste moment dat ik haar ontmoette. Het was net alsof ik in de spiegel keek in plaats van in de camera. Nee, eigenlijk keek ik helemaal niet in de camera. Dat hele grote ding dat zo’n beetje de helft van haar gezicht in beslag nam, zag ik niet. Ik zag alleen die ogen, de oplettendheid, het liefdevolle, haar gedrevenheid. En dan af en toe stelde ze een vraag. Gelukkig, want ik kan nogal van de hak op de tak springen. Zij leidde en dat was maar goed ook. Er is zoveel te vertellen over het bijzondere werk dat ik mag doen dat het niet makkelijk is om er één voorbeeld uit te halen. Evelien intrigeerde me. Ik voelde de behoefte om haar vragen stellen, naar haar te luisteren maar wist dat dit niet het moment was. Niet nu, niet op de dag dat ze mijn werk filmde. Met dat filmpje wil ik graag iets meer van mezelf laten zien. Ik krijg regelmatig vragen over wat ik doe en vooral over hoe ik een tekening maak. Hoe kan ik dat beter uitleggen dan het een keer te laten zien!
Ik zeg altijd: 1 wastekening zegt meer dan 1000 woorden. Het geeft nieuwe inzichten. De woorden die daarna gesproken worden geven direct nog meer verdieping.
1 camerabeeld zegt ook meer dan 1000 woorden. Zeker als je door deze bijzondere vrouw op film wordt gezet. Dat ik me zo op mijn gemak voelde waardoor ik de camera totaal niet meer in de gaten had, vind ik echt bijzonder. Ik kende haar niet persoonlijk en toch leek het alsof we elkaar al langer kenden. Ik sprak over de dingen die me raken tijdens consulten of het tekenen, alsof we gewoon ergens een kop koffie dronken.
Verdieping in…
Is het niet altijd zo? Dat als we ons echt verdiepen in de ander dat we veel meer zien? Dat we dan werkelijk zien wie die ander is? Dan zien we de mooie kwaliteiten van de ander, de valkuilen, de passie, de onzekerheid….en ga zo maar door. Het maken van zo’n filmpje heeft best wat met me gedaan. Zo hebben, Evelien en ik, vooraf nagedacht wat we werkelijk wilden tonen; wat de meerwaarde daarvan is en hoe zo’n opnamedag zou kunnen gaan. Door al die stappen te doorlopen merkte ik dat ik van een afstand naar mezelf kon kijken. Heel verhelderend.
Hoe zag ik mezelf
En dan de dag dat de eerste versie in mijn mailbox zat. De eerste paar keer zag ik alleen maar hoe ik bewoog, hoe ik praatte, hoe ik eruit zag. Jee, ben ik dat, dacht ik! Klink ik zo? Ben ik echt niet slanker? 😉 Ja, zeg nou zelf, we worden niet elke dag vastgelegd op film. Maar toen mijn innerlijke criticus even stil was, zag ik iets heel anders. Zag ik de vrouw die ik geworden ben. Zag ik de mooie vrouw die me zo vertrouwd voelt. Ik verzachtte en keek met zachte ogen. Niet oordelend maar met respect. En toen mijn man en kinderen de film meekeken en met een zekere trots zeiden; Dat ben jij mam, 100%! Dat was een geschenk. Ik voelde me al op mijn gemak door Evelien maar realiseerde me ook dat ik de laatste jaren echt mezelf kan zijn. Ik sta het mezelf toe. Om alles van mezelf te omarmen. Ook soms de momenten van onzekerheid en kwetsbaarheid want ook dat is werkelijkheid. Alles accepteren, alles wat er is. Dat is zo’n bevrijding! Dank je Evelien dat je me dat hebt laten zien.